اشعار

باز پوشـاندی گـناهم را و مشـتم وا نشد            باز هم این بنده پیش هیچکس رسوا نشد

مانده‌ام تا که گناهم را کجا مخـفی کنم؟            این گـناهـانِ کـبـیره هیچ جـایی جا نشد

خواستم تا بـین آغـوشِ کسی گـریه کنم            هرچه گشتم خوب‌تر از تو کسی پیدا نشد

خـواسـتم مثـلِ تـمـام بنـدگـانِ خـوب تو            چـند روزی بنـدۀ خـوبـی شـوم امـا نشد

خواستم تا چند روزی توبه‌ام را نشکـنم            هرچه کردم آخرش  یک روز هم حتی نشد

آبـرویی را که با بدبـخـتی و بیـچـارگی            قطره قطره جمع کردم آخرش دریا نشد

خوش به حالِ آن کسی که رو سفید فاطمه‌ست            مثل من این روزها شرمندۀ زهـرا نشد

کجا به بندۀ شـرمـنده حرف غـم بزنی            کـریم هـسـتی و باید دم از کـرم بزنی

گـشوده‌ای درِ رحمت مرا صدا زده‌ای            که جُرم و معصیتم را خودت قلم بزنی

اسیر نَفْسم و می‌خـواهم از تو با یادت            بـساط نـفـس و هـوای مرا بـهـم بـزنی

تو قادری که ز نورت، به سینه‌ام نقشی            به روشـنایی و رنگ سـپـیـده‌دم بـزنی

«قدم گذار و فرودآ که خانه خانۀ توست»            هـنـوز مـنـتـظـرم در دلـم قــدم بـزنـی

حصار امن تو ره را به دیگـران بنـدد            بـه روی بـام دلِ مـا اگـر عـلـم بـزنـی

اگر که پاک کنی از گـنه «وفایی» را            شـب تــولــد او را خــدا رقــم بــزنـی

گرچه بر این آستان روی سیاه آورده‌ام            شرمـسارم، اشک‌هایم را گواه آورده‌ام

دست خالی در ضیافت آمدن شایسته نیست            من برایت کـولـه‌باری از گـناه آورده‌ام

در جزا پروندۀ ما را بـسوزان جای ما            از قضا، من نامه‌ای پر اشـتباه آورده‌ام

بـاز کـن آغـوش خود بر بندۀ آلـوده‌ای            من به سـتّـار العـیـوبی‌ات پـناه آورده‌ام

خستۀ راهم، به یک لبخـند مهمانم کنید            از خـرابـات هـوس، حال تـباه آورده‌ام

دل بریدم از همه، دل بسته‌ام بر مِهرِ یار            رخصتی فرما، رفیقی نیمه‌راه آورده‌ام

کارهایم زشت بود اما نهادم زشت نیست            مهر مولایم علی را عـذرخواه آورده‌ام

پای من لغزید و دستم را گرفت این روضه‌ها            نـیـمه‌جـانی از کـنـار پـرتـگـاه آورده‌ام

تحفه‌ای دارم که بی‌شک حاجتم را می‌دهند            انــدکـی تـربـت بـه درگـاه الـه آورده‌ام

داغ بر دل، اشک بر رخ، آرزومند نجات            مثل حُر رو بر مسـیح قـتـلگاه آورده‌ام

در باز کن که خـسـته‌تـرین بـنده آمده            تـنها و سـر به زیـر و سرافکـنده آمده

هـــمــراه بـا امــیــد بـه آیــنــده آمــده            بـا ایـن کـه دیـر آمـده شـرمـنـده آمـده

شرمـنده‌اش نکن که گـرفـتار می‌شود

جرمش اگر نبخشی دلش زار می‌شود

غـرق گـنـاه آمـده‌ام مـی‌کـنـی قـبـول؟            با اشـک و آه آمـده‌ام می‌کـنـی قـبول؟

مـابـیـن مـاه آمـده‌ام مـی‌کـنـی قـبـول؟            رویـم سـیـاه آمــده‌ام مـی‌کـنـی قـبول؟

مثـل هـمیـشه مـطـمـئـنم رد نـمی‌کـنی

با اینکه من بـدم تو به من بد نمی‌کنی

رویـم نمی‌شـود که صـدایت کـنـم خدا            در کولـه‌بـار بندگـی‌ام نیست جز خطا

با این دلی که نیست درونش به جز ریا            یک عـمر کـار و بار دلـم بـوده ادعـا

من از خودم به خاطر معصیت عاصی‌ام

شرمنـده‌ام برای هـمین آس و پـاسی‌ام

در بـی‌نـوایـی‌ام تـو نـوا مـی‌دهی مرا            بغض شکـسته؛ حال بکا می‌دهی مرا

بی‌قـیـمتـم اگر چه؛ بـهـا می‌دهـی مرا            با یاد خود به سیـنه صفا می‌دهی مرا

می‌خـوانـمت؛ اجـابت سـبز دعا تویی

روشـن‌تـرین ضمیـر دل بنـده‌ها تویی

غـفـلت حصار بسته به دور و بر دلم            رحـمی نما به گـریـه و چـشـم تـر دلم

مـرهـون رحـمـتت شده پـا تا سر دلـم            نـامـت نـوشـتـه‌ام به روی سردر دلـم

راضی نشو دلم به کسی جز تو رو کند

با یک نفر به غیر خودت گـفتگو کند

حـالا تو هـستی و دل بی‌عـار بـنده‌ات            شرمـنـدگی و خـجـلت غـم‌بـار بنده‌ات

آشـفـتـه حـالـی و دل بـیـمـار بـنـده‌ات            تنها تو هـسـتی با خبر از کار بنده‌ات

پس لطف کن بیا و مرا بی‌خبر ببخش

در خلـوت شبانه و وقت سحر ببخش

قـلب مـرا نـرم کـرد، دیـدۀ بـارانی‌ام            تَر شده سجـاده از اشکِ پـشـیـمانی‌ام

از همه دل‌رحم‌تر، از همه نزدیک‌تر            هرچه بـرنجـانَـمـت بـاز نـمی‌رانی‌ام

عــمـرِ تــبــاهِ مـرا، بـارِ گـنــاهِ مــرا            باز بدان ای رئـوف از سر نـادانی‌ام

از تو چه پنهان پُر از حسرتِ دنیا شدم            از تو چه پنهان پُر از بی‌سر و سامانی‌ام

بندۀ شرمنده‌ات عاشقِ تو بود و هست            خواه ببـخـشایی‌ام، خواه بـسـوزانی‌ام

باز هم با رحمتی مشهود بخشیدی مرا            تا که یک «العفو» گفتم زود بخشیدی مرا

اشکـهایم راهیِ دریـای غـفـران تو شد            غرق کردی بنده را در جود بخشیدی مرا

بد شکـستم تـوبه‌هـایم را ولیکن باز هم            تا که برگشتم! شدی خشنود بخشیدی مرا

من گنهکارم ببین پرونده‌ام سنگین شده            گفتم و با شیوه‌ای پُر سود بخشیدی مرا

شد حسابم پاک و شد عشقِ تو سودِ این حساب            پاک شد هر قدر عصیان بود! بخشیدی مرا

تا ابد چـشم امـید من به تو محـدود شد            بسکه بی‌اندازه نامحـدود بخـشیدی مرا

خواند در گوشم که برگرد و نرو، توبه نکن            تا که نفْسم را کنی نابود بخشیدی مرا!

بیـچـاره و فـقـیرم، یارب الهی العفـو            از دست خود اسیرم، یارب الهی العفو
این نـفْـسِ لاأبـالـی حـال مرا گـرفـتـه            از اشـتـباه سـیـرم، یا رب الهی العـفـو

کم معصیت نکردم! کافیست خبط و خسران            ابلـیـس کرده پیـرم، یا رب الهی العفو
درمـانـده‌ام! نـدارم جز آه در بـسـاطم            از شرم سربه زیرم، یارب الهی العفو
دادی بها به این بد! اما به جای جبران            دائم بهـانه گـیـرم! یا رب الهی العـفـو
ممنون که راه دادی! حالا که نیمهٔ‌شب            خورده به تو مسیرم، یارب الهی العفو
هر طور هست باید رزق شهـادتم را            از دست تو بگیرم، یا رب الهی العفو
تا اینکه بین روضه، رو به ضریح ارباب            در کـربلا بمـیرم، یا رب الهی العفـو!

امشب گـنـاهِ دل را با آبِ توبه شـسـتم            من با خدای خوبم عهدی دوباره بـستم

گـفـتم که بارالـها! من عـبدِ رو سـیاهم            چون پـردۀ حـیا را با هر گـنه گـسستم

از لطفِ بیکرانت یک فرصتی دگر ده            شاید که فائق آیم از هر چه فعـلِ پستم

خود شاهد و گـواهم در ورطـۀ گـناهم            بر خوانِ رحمتِ تو دور از ادب نشستم

در شکرِ نعـمـتِ تو من فـاقـدِ سـپـاسـم            در کفر و ناسپاسی آخر بگو که هستم

آگه ز هر خـطـایم امّـا سـر از نـدامت            در دفـتـرِ تـمـرّد تـقـصـیـرِ در الـسـتـم

اغماض از خطا کن این رو سیه ببخشا            آن روز اگر تو دادی پرونده‌ام به دستم

یـا رب تـفـضّلی کن بر بـنـدۀ حـقـیرت            در کوی حق‌پرستان از جان تو را پرستم

ای منتهای رحمت بر من عـنایتی کن            گرچه سر از جهالت عهدِ تو را شکستم

یا رب ز درگهِ خود این روسیه مرانی            من هر که هرچه هستم آن بنده تو هستم!

گـفـتـند خالق تو، دارد بـنـای عـفـوت            با سر دویده‌ام چون دارم هوای عفوت

از روسیاهِ بدکار یک بار، دل نکندی            جرم مرا نوشتی، یک عمر پای عفوت

حسّ غـریـبه‌ها را اصلاً ندارم اصلاً!            تو عاشق گـنه‌کار، من آشـنای عفوت

خواب از سرم پریده، از بسکه گریه کردم            دنبال خود کشیده، من را صدای عفوت

سـربار بـودم اما من را بغـل گـرفـتی            بار عـذابم افـتاد، بر شانه‌های عفـوت

خون مرا بریـز و تـرس مرا مریزان            چون بیشتر می‌ارزد، خوف و رجای عفوت

بی‌آبـرویـی‌ام را اهـل کـسـا خـریـدنـد            آخر مرا کـشیدند، زیر عبای عـفـوت

یارب گدای ارباب، دارد هوای ارباب            با تذکره بگو که این هم بجای عفوت

بُـردم تو را ز یـاد و به یـاد منی هنوز            شبها مـرا به اسم، صدا می‌زنی هـنوز

از دامـن گـنــاه در افــتــاده‌ام بـه چــاه            اما چو مـاه در شب من روشـنی هنوز

زین جسم ناتوان، چه به جز عجز دیده‌ای؟            ای روح بیکران! ز چه رو در تنی هنوز؟

بر چون منی که یوسف خود را فروختم            رو می‌کنی به نـفـحـۀ پیـراهـنی هـنوز

داری اگـرچه لـشـکـری از پـاکـدامنان            مـشـتـاق دیـدن مـن تـردامـنـی هـنــوز

گردن‌کشی مرا ز تو هـرچند دور کرد            نزدیک‌تـر به من ز رگ گـردنی هنوز

از من بـعـیـد نـیـسـت بـنـالـم، که آه را            بـیـرون مـی‌آوری ز دل آهـنـی هـنـوز

بر کـشـتـزار عـمر خود آتش زدم ولی            در جستجوی دانه در این خرمنی هنوز

تکـرار شـد خـطـای من اما خـدای من            در کار عیب پوشی و بخـشیدنی هنوز

برای دردهایم روز و شب فکر دوا کردم           برای جرعه‌ای از جام فیض تو دعا کردم

تو گفتی رَتِّلِ اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاً، به روی چشم           رسیدم تا به اُدْعُونِی تورا از جان صدا کردم

مرا قُـلْ یٰا عِـبٰـادِی، اَلَّـذِینَ أَسْـرَفُوا امید           چرا که از ولادت تا کنون خبط و خطا کردم

تو با لاٰ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اَللّٰهِ‌ت مرا خواندی           من این دل را به مهر و رحمت تو آشنا کردم

فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ سخن از عهد بستن شد           و با خود گفتم آیا بر عقود خود وفا کردم؟

تو پرسیـدی أَلَمْ أَعْـهَدْ إِلَیْکُـمْ یٰا بَنِی آدَمَ؟           نه واللهِ؛ رَهَم را از صراط تو جدا کردم

أَ لَمْ یَعْـلَـمْ بِـأَنَّ اَللّٰهَ را خـواندم نفـهـمـیدم           کجا محض رضای تو کمی شرم و حیا کردم؟

من نادان به فکر خود نمایی و ریـا بودم           تمام کـارهایم را من از روی ریـا کردم

خوش آنان که رَضِیَ اَللّٰهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْه‌اند           بدا بر حال همچون من که بر خود بد روا کردم

تو گفتی این جهان لهو و لعب، باشد متاعش کم           ولی دل را به دنیا و متاعش مبتلا کردم

إِذِ اَلْأَغْلاٰلُ فِی أَعْنٰاقِهِمْ می‌ترسم از آن روز           مرا رحمی نما یارب اگر چه ظلم ها کردم

به إِنَّ اَللّٰهَ تَوّٰابٌ رَحِـیم‌ات می‌دهم سوگند           ببخش آن جمله اعمالم که تنها در خفا کردم

خودت گفتی برای قُربِ من با واسطه آئید           دلم را خوش به اولاد کریم مرتضی کردم

برای این که گردد شاملِ حالِ دلم لطفت           نشستم دست بر سینه و رو بر کربلا کردم

برای آنکه گردد ضامنم شاهِ غریبِ طوس           دو خط روضه، دو قطره اشک هم نذرِ رضا کردم

سخن از روضه شد یاد لب خشک علی اصغر           در آن وقت و در آن ساعت میان گرگ‌ها کردم

میان کوفیان یا قَوْمِ، إِنْ لَمْ تَرْحَمُونی گفت           فدای غربتش باشد اگر بُغض و بُکا کردم

هـرکار می‌کـنـم که نـلغـزم نـمی‌شود            پیش تو سر شکـسـته نبـاشم نمی‌شود
باید که سیل جـان مرا شـسـتـشو دهد            تطهـیر من به بـارش نـم نم نمی‌شود

هر قدر هم هوای مرا داشت لطف تو            امـا دوبــاره بــنـده‌ات آدم نـمـی‌شـود
آخـر کجـا فـرار کـنـم از حـکـومـتت            وقتی که مـهـربـانی تو کـم نـمی‌شود
تو خـواسـتی که آمـده‌ام، بـی‌اراده‌ات            هرگز بسـاط تـوبـه فـراهـم نـمی‌شود
دنبال مستحـقی اگر، دست من بگـیر            بیچاره تر از آنچه که هستم نمی‌شود
من را بخر اگرچه به دردت نمی‌خورم            چیزی که از بـزرگی تو کم نمی‌شود
کارم اگر گره بخـورد گاه بهتر است            این بندگی به جز گره محکم نمی‌شود
من زخـمـی محـبـتم و شکـر می‌کـنم            بی‌زخـم سیـنـه لایق مـرهـم نمی‌شود
ما روزه‌ایم و روضه نشـیـنیم بیـشتر            ماهی بـرای ما که مـحـرم نـمی‌شـود
ما کشته‌های روضه و او هم قتیل اشک            این دو جدا دقـیـقـه‌ای از هم نمی‌شود
آن لحظه‌ای که خورد زمین بین قتلگاه            هرگز غمی به سختی این غم نمی‌شود
تنها که شد به دور تنش حلقه‌ها زدند            چون او عقیق سرخ به عالم نمی‌شود
سبقت برای نیزه زدن بر حـسین بود            هـر بـازدم بـدون زدن دم نـمـی‌شـود
آنقدر ضربه خورد ز جسمش اثر نماند            گل در گلاب این همه مبهـم نمی‌شود

من را ببـین یارب اگر غـرق گـناهم            “یا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَه”من بی‌پناهم

عُشاق پُر بود از عبادت کوله‌هاشان            من که ندارم جز تو چیزی کن نگاهم

سـر به هـوا بـودم نـدیـدم راه از چاه            در عرش جـایم بود حالا قعـر چاهم

گـفـتـنـد دارد شـاه عــبـد رو سـیـاه و            من هم شـنـیدم آمدم چون روسـیـاهم

عمرم همه در سرکشی سر شد خدایا            باید دوبـاره فـرصـتی از تو بخواهم

من سرشکسته هستم از سنگ معاصی            چـیزی نمـانـده در بسـاطـم غـیر آهم

با دست خالی روبه درگاه تو هربار            العـفـو گـفـتم خـواستم یک کـربلا هم

آمـد صـدا انـگـار از حـلـقـی بـریـده            خـواهـر کـجـایی من میان قـتـلگـاهم

از من نـدیـده است کـسی بی‌پـنـاه‌تـر            روزم شده است از شب تیره سیاه‌تر

دست مرا بگیر که از خود فراری‌ام            راضی نـشو بـبـیـنی‌ام ازاین تـبـاه‌تر

زانـو زدم مـقـابل تو چـون اسـیـرها            این بار از هـمـیشه ولی بـی‌سـلاح‌تر

مَولایَ اَنتَ تَعـلَـمُ ضَـعـفِی عَنِ الـبَلا            آری به جزتو کیست به ضعفم گواه‌تر

هرگز ندیدم از تو کسی را کـریم تر            هرگز نـدیـدم از کـرمت دلـبـخواه‌تـر

با اشک آمدم که شنـیدم پسـند توست            چـشمی که می‌شود به ازای گـناه‌ تر

یا ربِّ انـتَ اَکـرَمُ مِنْ اَنْ تُـضیـعُـنی            حـالا که از هـمـیـشه شدم بی‌پـنـاه‌تر

در بساطم باز چیزی نیست، آهم را نگاه           قطـره‌های شرم، در ابرِ نگـاهم را نگاه

این زمستان هم گذشت؛ از برفِ پیری بگذریم!           روسپیدان را ببین؛ روی سیاهم را نگاه

بـر تن دیـوار زنـدانـم به جـای پـنـجـره           میلـه‌های چوب‌خطّ سال و ماهم را نگاه

خـاک بر سر ریخـتـم پای دل ویـرانه‌ام           سقفِ خاک‌آلـوده‌ام را؛ سرپناهم را نگاه

با خودم در جنگ بودم قلعه‌هایم فتح شد           چشم، زهرآلود؛ دل، زخمی؛ سپاهم را نگاه

کور کردم چشمه‌هایی را که غرق نور بود           خشکـسالِ چـشـم‌های بی‌گـنـاهم را نگاه

در بساطم نیست جرمی لایق غفّاری‌ات           کوهِ غفران را ببین؛ مثقال کاهم را نگاه

چشم‌پوشا !؛ نامۀ اعـمالِ زشتم را نبـین           »یا حسینم» را؛ گریزِ قـتلگاهم را نگاه

از همه خسته شدم، خستگی‌ام را در کن           مضطرم، لطف کن و فکر مَنِ مضطر کن

بی‌پـنـاهم به جز این خـانه پـناهـم ندهند           من پنـاهـنـده شـدم بر تو مرا در بر کن

گر چه رویـم سـیـه و دامـنـم آلـوده شده           از خـطـایم بـگـذر حال مـرا بـهـتـر کن

حال اشکی بده من را که دلم بِشْکَسته‌ست           بعد ازآن رحم بر این حال و به چشم تر کن

یا رئوف، از سر رأفت مددی کن بر من           یا کـریم، از کرمت شاملِ این نوکر کن

بر سـر سـفـرۀ تو آمـده‌ام، سـفـره گـشـا           بیـن خـوبانِ درت جـای مرا گـسـتر کن

آمدم تـوبه کـنم، قـول دهـم، خـوب شوم           توبـه‌ام را بپـذیـر، حرف مـرا بـاور کن

کوچکم محضر تو، ای تو بزرگِ همگان           من نه اصلاً؛ نظـرم حـقِ یلِ خـیـبر کن

به بزرگیِ عـلی دستِ مَنِ کـوچک گیر           قـلب من را حـرم فـاطـمه و حـیـدر کن

علی و فاطـمه بر روی حسین حسّاسـند           نظری بر مَنِ نوکـر، به شَهِ بی‌سـر کن

زخمی اُفتاده به گودال و تنش در خون است           شمر صرف نظر از دشنه و از خنجر کن

خواهرش آمده از تل، نَبُر از شَه سر را           رحم برقلبِ پُر از خونِ چنین خواهر کن

چـشمـم از آسـتانت غیر از کـرم ندیده            ای آیـۀ مـحـبت، از تـو به مـا رسـیـده

از خـانۀ کـریـمان خـالی نـرفـته دستی            سـائل نـشد پـشـیـمـان از مـنّت‌ کـشـیده

خـیری اگر رسیـده، از جـانب تو بوده            برگـشـته خـانۀ تو، از خـلق دل بُـریده

دست از تو برندارد حق دارد آن کسی که            از چشمۀ عنایت یک جرعه می‌ چشیده

جامانده‌ها غریبند، گاهی نگاه بد نیست            گریه‌ست کار و بارش چشم حرم ندیده

کـرب وبـلای ما را دست رقـیـه دادند            باید بگـیـرم امـضا از کـودکی خـمـیده

با قطره‌های اشکت حاجت بگـیر سائل            از کـودکی که جان داد پای سر بـریده

با خود درون آینه‌ها گـفت و گوت بود            دیـدار خـود در آیـنـه راز مگـوت بود

هیهات از سکوت و هیاهوی بی‌صدات            فریاد از این صدا که پُر از های و هوت بود!

در انـعـکـاس روی تو آدم جـمـیـل شد            هستی دچار حیرت از این رنگ و بوت بود

خور در خور جمال تو آئینه‌ای نداشت            مهـتاب محو صورت آئیـنه خـوت بود

هفت آسمان به گرد وجود تو در طواف            خـلـقت نـمی ز قـطرۀ آب وضوت بود

مست از بـلای بادۀ اعـلای دوست شد            هر دیده‌ای که محـو تماشای روت بود

جـان جـرعـه‌ای ابـد زده از بــادۀ ازل            سرمست از آن بلی، همه در جستجوت بود!

آدم میان آب و گل از دل خـبر نداشت            امـا گِـلـش بـر آمـده از آبــروت بــود!

تن پوشه‌ای ز وحدت و کثرت به تن نمود            پود دلـش سرشته به هر تار موت بود

جان دید بی‌جمال تو، جنّت جهنم است            زیرا که قوت خوان دلش لایـموت بود

از حکـم دوست آدم و ابلـیس سر زدند            عصیان این و آن؛ همه باد و بروت بود

او را ز خویش راندی و خواندی مرا به عشق            پیوند عـشق پاک به خاک آرزوت بود

یـارا شـمـیـم نـام تو ما را فـرا کـشـیـد            ‌این راه اگر خطاست، سزامان " هبوط" بود

زبان برای بیان از تو گرچه الکـن بود           سکـوتِ آیـنـه‌ها محـو از تو گـفتن بود!

به جستجـوی تو از خود چه دور افتادم           و آیـه آیـه وجـود تـو در خـودِ من بـود

تو خود حکایت خود کن که وصف ما ز جمال           دُرّ خـیـال به مـژگـان لال سـفـتـن بود!

سکـوت واژه چنان می‌زند تو را فریاد           که گوش گنگ دهان، چاره‌اش شنفتن بود

مرا به حاشـیه می‌رانی ای نگـاه حقـیر           وگـرنه بطـن جهـان، اوّلـم نـشیـمن بود

مگر عنایت بی‌چون دوست گیرد دست           که بی‌تو دست دلم روی دوش دشمن بود

به جـان بـاورم افـتـاده مـوریـانـۀ شـک           که سقف سست یقـینم ستاده بر ظنّ بود

کلام سرد خـزان می‌وزد به بـاغ، ارنه           ز اشـتـیاق تو، تـقـدیر گل شکـفـتن بود

تو گـنگ ماندی و باغ از بهار می‌گوید           پس از تلاوت باران چه جای خفتن بود؟!

شیارهای تن خاک، چاک از مرگ است           چه جای خاک ز پای مغاک، رفتن بود؟!

به آیـه‌هـای زمـیـنـی دوبـاره دقـت کـن           جهان ز لیلة الاسرای عشق روشن بود

مرا به ابـر، به باران، به آفـتاب ببخش           مرا به مـاهی لـرزان کـنار آب ببخـش

دلــم زبــانـهٔ آتـش، دلــم خــرابـهٔ شــام           مرا به خاطـر این خـانهٔ خـراب ببخش

ببین! خرابی من از حساب بیرون است           مرا بگیر در آغوش و بی‌حساب ببخش

تمام عمر حواست به حال و روزم بود           تمام عمر خودم را زدم به خواب، ببخش

اگـر شـکــسـتـه پـر و روسـیـاه آمـده‌ام           مرا به نـور حـسیـن بن آفـتـاب ببخـش

حسین گفتم و گفتی حسین عشق من است           مرا به عـشـق عـزیز ابـوتـراب ببخش

همیشه جانب او گفتم «السلام علیک«           مـرا به لطف فـراوان آن جـناب ببخش

شـنـیـده‌ام که تو با کـودکان رفـیق‌تـری           مرا به گـریهٔ شیر‌خـوارهٔ ربـاب ببخش